Olivera Marković bila je članica Narodnog pozorišta u Beogradu, gde je ostvarila više od 30 značajnih uloga, od 1967. godine. U penziju odlazi 1989.godine, a poslednju premijeru na matičnoj sceni odigrala je 1998. godine, kada je igrala Mamu u Makdoninom komadu "Sakati Bili sa Inišmora".
Nagradu Narodnog pozorišta dobila je dva puta, za uloge Majka Hrabrost (1972) i Klara ("Leda", 1978). Najveće priznanje koje dodeljuje Nacionalni teatar, Plaketu, dobila je 1988. godine.
Dobitnica je mnogobrojnih pozorišnih nagrada, među kojima su Specijalna nagrada na Danima komedije, Oktobarska nagradu grada Beograda, plakete "Mata Milošević" i "Dobrica Milutinović" i Dobričin prsten.
Markovićeva je ostvarila impozantan opus od 63 snimljena filma, među kojima su i "Vlak bez voznog reda", "Kozara", "Put oko sveta“, „Sibirska ledi Magbet“ (režirao Andžej Vajda), „Nacionalna klasa“, „Petrijin venac“, „Majstori, majstori“, „Moj tata na određeno vreme“, „Balkan ekspres“, „Već viđeno“, „Braća po materi“, „Sabirni centar“, „Urnebesna tragedija"...
"Wikipedia" piše da su Prvi Oliverin film - "U planinama Jugoslavije", režirali "Abram Rom i Eduard Tise. Radnja mu prikazuje drugi svetski rat u Jugoslaviji i u njemu se kao likovi pojavljuju Ante Pavelić, Draža Mihailović, Tito i Ervin Romel. Glavni je junak partizanski vođa po imenu Slavko Babić koji 22. juna 1941. diže ustanak protiv fašističkih okupatora nakon vesti da je Hitler napao Sovjetski Savez.
Snimanje filma je započelo već u maju 1945. neposredno nakon završetka ratnih operacija, s time da je za interijere korišten opatijski hotel "Kvarner", a za eksterijere lokacija između Zagreba i Beograda. Iako bi po objektivnim kriterijama trebao biti prvi dugometražni igrani film u historiji socijalističke Jugoslavije, taj status se tradicionalno davao Slavici, snimljenoj godinu dana kasnije. Razlog za to je u rezoluciji Informbiroa i sovjetsko-jugoslovenskom raskolu, nakon čega film u kome Tita glumi sovjetski glumac više nije bio politički podoban. "U planinama Jugoslavije" je nakon toga završio u bunkeru na nekoliko decenija."
Inače, Oliveru Marković, rođenu 3. maja 1925. godine, suprugu glumca Radeta Markovića i majku reditelja Gorana Markovića, poznavaocima će ostati u sećanju i kao jednu najbolju pevačicu ruskih romansi i šlagera.
Zbog svega što Olivera predstavlja, napisan je ovaj tekst. Mada njegov povod nije bio željen...
"Najsrećniji povod koji možeš da zamisliš je to što smo imali priliku da budemo savremenici Olivere Marković. Svi ćemo umreti, pre ili kasnije. To i nije tragedija. Tragedija je ako zaboravimo", reči su Uroša Stojanovića, našeg filmskog reditelja...
Đorđe Mijušković